Alfons Licznerski we wspomnieniach profesora Jana Falkowskiego

— Idea przedstawienia ważniejszych osobistości z Ziemi lubawskiej, z którymi miałem zaszczyt spotkania, utrwalana jest we mnie od lat. Jej podstawą są wspomnienia związane z charakterem mojej pracy nauczyciela i regionalisty, ale też powiązania rodzinne. Ważna jest też moja cezura czasowa, którą zawdzięczam Stwórcy i mojej rodzinie — mówi profesor Jan Falkowski.

Mgr inż. arch. Alfons Licznerski (1902-1976), urodził się w Sampławie, by po pewnym czasie przenieść się do Rożentala razem z rodzicami, którzy tutaj nabyli gospodarstwo rolne i gospodę. Podczas mojej pierwszej pracy w Bydgoszczy – związanej z planowaniem przestrzennym – spotykaliśmy się dość często na niwie zawodowej, przy konstrukcji różnych planów zagospodarowania przestrzennego Bydgoszczy i województwa bydgoskiego. Poznałem wówczas człowieka niezwykle sympatycznego, kulturalnego, ale przede wszystkim wysokiej klasy specjalistę z zakresu planowania miejscowego. Był najpierw głównym architektem w Biurze Projektów w Bydgoszczy, a następnie od 1955 r. kierownikiem Miejskiej Pracowni Urbanistycznej.

Kiedy poznaliśmy się na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku był już w trakcie realizacji swoich projektów architektonicznych: Teatru Polskiego i nowych dzielnic Bydgoszczy. Kilka razy spotkaliśmy się prywatnie w jego zawsze serdecznie gościnnym, bydgoskim domu. Tutaj też poznałem jego niezwykle sympatyczną małżonkę. Mieliśmy zawsze wiele tematów do omówienia, mniej w sprawach zawodowych, a za to znacznie więcej na temat drogiej nam Ziemi Lubawskiej, o której nie tylko mówił z ogromną pasją i uczuciem, ale przede wszystkim dla niej tworzył wspaniałe akwarele, grafiki, linoryty.

To w jego architektonicznym i malarskim wykonaniu zobaczyłem farę w Rożentalu, kościół w Grabowie, lubawski kościół św. Barbary oraz panoramę Lubawy z połowy XVII w. Część swoich prac ofiarował przyjaciołom z rodzinnej ziemi, z którymi całe życie utrzymywał żywy kontakt. Alfons Licznerski zajmował się też pracą naukową i publicystyczną z dziedziny architektury i urbanistyki. Za zasługi dla Bydgoszczy, jedna z ulic tego miasta została uhonorowana jego nazwiskiem. Zmarł w 1976 r. w Bydgoszczy, gdzie został pochowany na Cmentarzu Nowofarnym. Przebywając dość często w Rożentalu, miejscu zamieszkania moich dziadków, poznałem młodszego brata pana architekta – Bronisława, który tutaj prowadził gospodarstwo ogrodnicze. Obaj bracia już nie żyją, jednak pozostają w mojej serdecznej pamięci, jako osoby o wysokiej kulturze osobistej i zawodowej, wrodzonej skromności i chęci niesienia każdemu życzliwej pomocy.

Profesor Jan Falkowski
(ur. 27 kwietnia 1938 w Targowisku Dolnym) – polski geograf, specjalizujący się w geografii ekonomicznej i gospodarce przestrzennej
W 1956 roku ukończył liceum w Lubawie, rok później podjął studia geograficzne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Ukończył je w 1962 roku, tematem jego pracy magisterskiej, wykonywanej pod kierownictwem Rajmunda Galona była Morfologia doliny Osy. W 1969 roku podjął pracę na UMK, w 1973 uzyskał stopień doktora nauk geograficznych, a w 1981 doktora habilitowanego. 27 grudnia 1993 uzyskał tytuł profesora nauk o Ziemi, a w 1998 tytuł profesora zwyczajnego.
Dwukrotnie (w latach 1982-1987 i 1996-1997) pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Geografii UMK, a w latach 1997-2002 dyrektora Instytutu Geografii UMK. Od 1988 do 2008 roku piastował stanowisko kierownika Zakładu Gospodarki Przestrzennej i Planowania Strategicznego Instytutu Geografii.